Şu an hayat hem dolu hem boş. Anladım ki hayat, boşken de doluyken de bir yerlerden anlamsızlık yüklüyor sana.
İşte o kadar.
Sıkıldım biraz. Ne kadar içime atarsam atayım doldukça bir yerlerden taşıramıyor olmam çok garip değil mi? Sımsıkı kapatılmış bir kutu gibiyim ya da hissettiğim böyle. Ayrıca bu durum "başdönüsü"ne neden oluyor.
Yalnızken de kalabalıkken de bir türlü taşamıyorsam eğer, aslında ben yalnız bile değilim demek ki.
İnsan ne kadar isterse istesin kendinden kaçamıyor. Kendinden kaçamadıkça başkalarından kaçıyor ve aynı anda başkalarına yaklaşıyor. Derdinin devasını bulana kadar bu böyle devam ediyor. Gün geliyor, bir bakmış ki derdi kalmamış ve sanıyor ki derdini yamacındaki yok etti. Oysaki sadece zaman...
İşte o kadar.
